Aanknopingspunt voor herinneringen

De clubhuizen aan de Schuttevaerweg gaan verdwijnen. Vele Pedaalridders, Surinamers en Scouts hebben in de afgelopen decennia het terrein rond de populier bezocht. Menigeen zal het waarderen daarin een aanknopingspunt voor herinneringen bewaard te zien.

Ook voor Spangenaren markeert de boom een gedenkwaardig gebied.
Op zijn website De jeugdjaren in Rotterdam "Spangen"
vermeldt Nico van den Bos diverse herinneringen aan het terrein bij van Nelle:
- Nico van den Bos, vanaf 1942:
Voor de kinderen was dit natuurlijk een heerlijke speelgelegenheid...ik heb er veel gevoetbald met mijn buurkinderen.

- Ad Mulder, omstreeks 1955:
Het spelen in de vakanties achter Van Nelle. Een grote kale vlakte maar een domein voor kinderen. Hele dagen was je daar.

- Nico van Eden, vlak na de oorlog:
Spelen deden we veel in de Spaanse polder, wij hadden het altijd over, " Achter van Nelle " Bij van Nelle moest ik voor mijn stiefvader regelmatig beschadigde theekisten halen met mijn broer , die kon je daar voor een paar centen kopen en er werden thuis konijnen en kippenhokken van gemaakt. Ook herinner ik me dat we regelmatig naar eenden eieren zochten in de singel naast het kantoorpand van van Nelle. Die werden dan thuis altijd gebakken , heerlijk was dat. Koken deed mijn moeder ze niet dat was te gevaarlijk, i.v.m. eventuele ziekte`s. [..] Achter van Nelle heb ik ook leren zwemmen, het derde haventje was ons vakantiedoel, wat heb ik daar een uren doorgebracht. Het was daar toen nog echt boerenland, met korenvelden, aardappels. Er stond toen een klein bedrijfje, ik heb nooit geweten wat het nu echt was, een of ander laboratorium hoorden we wel maar je zag er nooit wat gebeuren. We namen dan wat aardappels en wat meel mee en een oude koekenpan zodat we op onze manier pannenkoeken bakten en aardappels poften, gewoon in een vuurtje en als ze zwart waren er uit halen en dan pellen, wat zout er op en eten, heerlijk !!!


Daaf Bokhout schrijft op zijn eigen website:
In de oorlogstijd speelde ik vaak met mijn gereformeerde vriendjes 'Achter Van Nelle' een groot opgespoten industrieterrein van ongeveer 2 bij 3 kilometer. Dat stuk grond was bedekt met klei en zand en het enige bouwwerk dat er stond - en nog staat - was de prachtige fabriek van Van Nelle. Met één van die vriendjes heb ik nog contact. Bij hém thuis en bij alle anderen werd elke dag uit de bijbel gelezen, meestal van voor naar achter. Bij ons op school hoorde je doorgaans alleen de spannende verhalen die de juffrouw of de meester vertelde. We speelden vaak oorlogje en dat waren dus twee partijen; we draafden, slopen tussen de moerasandijvie, doken achter heuvels, proefden zand en klei, wilden niet verliezen, wilden overleven.
Ineens hoorde ik een van die jongens roepen: "De Amelekieten!" Met zo'n nadrukkelijke benauwdheid en vrees op zijn gezicht dat hij begon weg te rennen en wij er allemaal achteraan. Ik wist niet wat de Amelekieten waren, maar jaren later wist ik het wel. Het was een volk dat voorkwam in de bijbel die bij hen thuis gelezen werd. Die angst was ontstaan doordat een paar woorden waren voorgelezen, zich hadden genesteld in het brein van een van die kinderen die zich daarop voorstelde dat hij wel vluchten moest. De omstandigheden waren er ook naar. Het leek wel een vlakte van de woestijn Sinaï met hier en daar wat heuveltjes en een enkele waterplas. Verder allemaal kinderen die wist wat woestijnvolken voor een geweldige indruk konden maken op een traag wandelend volk van mannen, vrouwen, kinderen en vee die gemiddeld niet zo snel konden rennen. Het leek een droom waarin je hard wou rennen terwijl je haast niet vooruitkwam. Tot we ver genoeg waren om er een beetje om te lachen. We waren nou opgelucht, ver weg en er was geen Amelekiet te zien. Maar zo'n kreet 'De Amelekieten!' werkte wel, zelfs na meer dan 2000 jaar. Dat werd trouwens beleefd tijdens een echte oorlog die al aan de gang was.

Home