Ik ben de vrolijke gevangene
van het daar en toen
sinds een vallende ster veranderde
in een wens die ik mocht doen

Die stip uit het duister
dat vergezicht
was een tip van de sluier
opgelicht

Ik tuur weer in de nacht
en verwacht een deja vu
ik wens van haar debuut
een flashback, vurig, nu!

Dit lied klinkt veelbelovend
met een ster in het verschiet,
meteoriet die me te binnen schiet
oorverdovend, oorverdovend!

Maar is ze op bezoek of ziek,
vergeet ze soms ons kiekeboe?
toekomstmuziek is ze, tenminste
toekomstmuziek tot nu toe

Ik sta hier nu al uren
vervloekte sterallures
alleen maar later, later
geen akoestiek, geen krater

(In de verste verte klinkt geschater)

Als ik opschrijf wat ik voel
ontploft wat ik bedoel.
Degene die het leest
vindt alleen stoffelijke resten
van wat onstoffelijk is geweest.

de branding rolt aan
in slierten oceaan
als altijd

een orkaan
slaat er tegenaan

dan staan ze op
uit slingerende schepen
boomlang en blond
- ze vergaan bijna nooit -

angst is een razende witte waas
niemand kondigt iets aan

geen waarschuwingsvuren op de duinen
 geen koerier op het kustpad
  geen ruiter in de ruisende wind

geen moord geen brand in een stil woud 
in een gewest in rust

maar de viking-koning kust alvast het strand

Woorden verwonden de waarheid
want stilte is haar lichaam.

Maar wie eerbiedig schrijft
bekent,
tussen de regels door,
alles
wat hij verzwijgt.

Ik weet niet of ik hem
of dat hij mij verzon,

maar van achter de spiegel
kijkt de dichter mij verwijtend aan,

ik weet niet of hij mij
of dat ik hem vermaan.

Er bleven stenen achter
waar jij aanwezig was.
Ze stapelden zich met de uren op,
tot de muren van gemis
waartussen ik nog leef.

In de opening strijkt het laatste licht
al langs dit ijselijk gedicht
waarin ik langzaam maar zeker
in jouw afwezigheid ingemetseld wordt.